Η δεύτερη ιδιότητα τού οργονοτσίπουρου είναι το επιπλέον νερό που ρίχθηκε μέσα στο βαρέλι, όπου υπήρχε το προϊόν τής διπλής απόσταξης, για να κατεβάσει τους βαθμούς τού οινοπνεύματος. Αυτό το νερό ήταν τόσο καθαρό, ώστε μπορεί να γίνει ενέσιμο.
Άρχισα να ρωτώ ιδιοκτήτες αποστακτηρίων και ιδιώτες παραγωγούς τσίπουρου, αλλά και να διαβάζω επιστημονικές εργασίες προσπαθώντας να μάθω τι είδους νερό πρέπει να χρησιμοποιείται σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση παραγωγής.
Πήρα ένα καλό μάθημα χημείας και ταυτόχρονα διαπίστωσα ότι τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν ειδικά στο χώρο τής ατομικής παραγωγής τσίπουρου εκπορεύονται είτε από ανευθυνότητα, είτε από άγνοια, είτε από πλήρη ωχαδερφισμό και πολλές φορές από ξερολισμό, έτσι ώστε το τελικό προϊόν να απέχει πολύ από τον ορισμό “τσίπουρο”, όπως τον ορίζουν οι σωστοί κανόνες χημείας και το ελληνικό κράτος.
Είναι πολλές οι αυθαιρεσίες που συμβαίνουν στη συνολική διαδικασία παραγωγής, αλλά ας επικεντρωθούμε στις σαφείς επίσημες οδηγίες παραγωγής τσίπουρου κατά τη φάση μείωσης των βαθμών οινοπνεύματος.
Όπως τονίζεται στη νομοθεσία, το νερό που ρίχνεται στο προϊόν πρέπει να είναι απιονισμένο, χωρίς με αυτό να εννοείται ότι θα πάμε στο σουπερμάρκετ θα πάρουμε απιονισμένο νερό για το σιδέρωμα ρούχων και θα το ρίξουμε στο τσίπουρο, όπως γίνεται από ορισμένους…
Το καταστάλαγμα τής έρευνάς μου και των πληροφοριών που συγκεντρώθηκαν μου προκάλεσαν σφίξιμο στο στομάχι. Για παράδειγμα, βρήκα ότι το νερό που ρίχνεται στη φάση απομείωσης των βαθμών τού οινοπνεύματος προέρχεται κυρίως είτε από γεωτρήσεις, είτε από τη βρύση, ή σπανιότερα από βράσιμο νερού βρύσης μέσα στα ίδια καζάνια που βράζουν τα στέμφυλα. Αυτό το νερό στη συνέχεια συγκεντρώνεται και ρίχνεται στο βρασμένο και απεσταγμένο προϊόν για να μειωθούν οι βαθμοί τού οινοπνεύματος, επειδή θεωρείται απιονισμένο χωρίς βεβαίως να είναι. Με το βράσιμο δεν αφαιρούνται τα ιόντα και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρείται αυτό το νερό απιονισμένο.[xi]
Σε ένα αποστακτήριο, όπου έγινε απόσταξη 800 “καζανιών” τσίπουρου ρώτησα για το νερό που χρησιμοποιήθηκε. Στα περισσότερα “καζάνια” ήταν από γεωτρήσεις ή από τη βρύση. Σε άλλο αποστακτήριο η ίδια ερώτηση είχε την απάντηση ότι το νερό που χρησιμοποιείται είναι μόνο από γεωτρήσεις…
Έθεσα τις εξής ερωτήσεις στο αποστακτήριο όπου ο κ. Μπουκινάς πραγματοποίησε την απόσταξη τού οργονοτσίπουρου:
“Υπήρξε άλλος παραγωγός τσίπουρου, ο οποίος χρησιμοποίησε ίδια ποιότητα νερού με αυτή τού κ. Μπουκινά;”[xii]
Η απάντηση ήταν η εξής: “Κανένας…”
“Πόσοι έκαναν διπλή απόσταξη όπως ο κ. Μπουκινάς;”
Η απάντηση: “15 – 20”…
Ας το σκεφτούμε λιγάκι. Αν και η παραγωγή τσίπουρου είναι κυρίως μια βιοχημική εξελικτική διαδικασία όπου κάθε στάδιο παραγωγής επηρεάζει δραστικά το επόμενο και όπου κάθε φάση πρέπει να διατηρεί σχολαστικά ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να μπορεί να περάσει σωστά στην επόμενη, η συντριπτική πλειοψηφία εκ των παραγωγών τσίπουρου ρίχνουν μέσα στα καζάνια απόσταξης, νερό αμφίβολης ποιότητας. Το νερό των γεωτρήσεων συνήθως είναι “προικισμένο” με βαρέα μέταλλα, αρσενικό, υπολείμματα φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων. Το νερό τής βρύσης, εκτός άλλων ρυπαντών περιέχει χλώριο. Σύμφωνα με έρευνα στις ΗΠΑ τα άτομα που καταναλώνουν νερό με χλώριο, βρίσκονται σε 93% μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο από εκείνα που δεν πίνουν χλωριωμένο νερό!
ΠΗΓΗ
0 σχόλια: